Een onvoorstelbaar avontuur
Depressies zijn altijd een ver van mijn bed show geweest. Ik heb een heerlijk leven, geen overgangsklachten, zoiets zou míj toch niet overkomen? Niet eerder had ik gehoord dat een depressie volkomen onverwachts iedere vrouw kan overvallen. Terwijl ik echt veel wist van deze levensfase, ik maakte er zelfs 30 pódcasts over. Juist omdat de helft van onze bevolking 50+ is en de helft vrouw: we hebben iedereen hard nodig in de huidige arbeidsmarkt.
Nu weet ik: de kans dat vrouwen plotsklaps in een depressie belanden is 4x zo groot in drie levensfases: de puberteit, na een bevalling en tijdens de overgang. Om die redenen deel ik hierbij mijn ervaring, zodat anderen dit hopelijk niet op deze manier hoeven mee te maken. Of sneller hulp vinden.
Diagnose: insomnia
Na een ontspannen kerstvakantie stond ik dit jaar op het punt om weer aan de slag te gaan. De plotselinge slaapproblemen leken met een griepje samen te hangen. Toen dit langer duurde en de huisarts slaapmedicatie voorschreef bleek dat niet te werken. Ik, die van een melatonine tabletje normaal bij erge drukte zelfs sliep. Een slaappsycholoog werd ingeschakeld en die constateerde acute insomnia: slapeloosheid. We startten met cognitieve gedragstherapie, maar dat wierp geen vruchten af. De huisarts schakelde een psychiater in om andere medicatie voor te schrijven. Achteraf bleek dat ze daar flink agressieve kerels mee plat krijgen, maar ik sliep er slechts een paar uurtjes op. Toen de huisarts aangaf het ook niet te weten, werd de angst erger. Hoe kon het dat mijn lijf zoiets als simpels als slapen niet voor elkaar kreeg? Ik, die altijd Doornroosje was? Die nergens over piekerde. Het werd gezien mijn levensfase op hormonen gegooid, terwijl ik nul andere klachten had. En natuurlijk wist ik dat ik al jaren in de perimenopauze moest zitten. De voorgeschreven bio-identieke hormonen zouden 2 tot 3 maanden tijd nodig hebben om een spiegel op te bouwen.
Anti depressiva?
Ondertussen leken mijn hersenen te ‘vonken’, werd mijn angst voor de situatie groter, at ik nauwelijks nog en was ik 24/7 met mijn gedachten, want ik werd niet ‘bevrijd’ door slaap. Ik werd gek van de lege dagen en de eenzaamheid, al kwamen vriendinnen en familie langs en deed mijn partner wat hij kon. Ik, die jarenlang alleen had gewoond met mijn zoon en dol was op tijd voor mezelf. Ik, die twee jaar geleden alleen 850 kilometer naar Santiago liep. Door het slaapgebrek was ik bij vlagen verward en wist ik niet meer hoe dit vol te houden. Mijn hoop was gevestigd op de overgangsconsulente die me vast gerust zou stellen dat dit erbij hoorde en me kon helpen, maar die adviseerde het niet in de hormonen te zoeken maar in een depressie. Ik was zoveel afgevallen dat niets meer paste.
Onduidelijk was of de insomnia de depressie veroorzaakte of dat een depressie de insomnia had veroorzaakt. Maar dat het inmiddels niet goed ging, dat was zeker. De antidepressiva medicatie die de huisarts mij voorschreef had als bijwerking dat angsten konden toenemen. En ik, een depréssie? Ik heb een leuk leven: een mooi gezin, lieve mensen om me heen, fijn werk als organisatieadviseur en een fantastische partner. Onvoorstelbaar, ik was mezelf volledig kwijt. En mijn zoon zijn moeder en mijn vriend zijn partner.
Experimenteren met medicatie
Gelukkig waren daar de ongelofelijke professionals in een kliniek die me hielpen en zorgvuldig de bijwerkingen van de medicatie monitorden. Omringd door goede medische zorg werd geëxperimenteerd met wat mij wel hielp. Na een dikke week was daar de verpleegkundige die een mix aan medicatie adviseerde waardoor ik éindelijk na dik tien weken weer een nacht sliep. Wat een luxe: weer uren verlost van mezelf.
Want de depressie, die was er nog steeds en zou nóg 4 weken blijven. Eind april besloten mijn partner en ik een week de Ardennen in te gaan, een grote liefde van ons. 80 km wandelen in 4 dagen, goed eten en elkaars gezelschap zorgden ervoor dat ik wat opknapte. Al die weken was ik blijven crossfitten als afleiding dus gelukkig was ik nog steeds heel fit. Na een heerlijke week zag ik enorm op tegen het naar huis gaan, wéér de ellende in waar ik al zoveel maanden in zat.
Maar zo plotseling als ik ín de depressie kwam, zo plots was ik er opeens uit. Een heerlijke middag borrelen op het stadsstrand met onze buren zorgden voor veel ontspanning, ik voelde me plots weer heel licht. En met uit de depressie komen, was ik er ook meteen helemaal uit. Ik voel me weer mezelf, de energie is terug en ik kan weer meer werk oppakken als coach, organisatieadviseur en interim manager. Ik ben zo blij met mijn rots in de branding, mijn partner was en is zo’n enorme steun.
Drie momenten in een vrouwenleven
Het is een onvoorstelbaar verhaal en ik had nooit kunnen bedenken dat mij dit zou overkomen. Schijnbaar kan je dus van het een op het andere moment een depressie krijgen. Oók als je super happy en fit bent. Wat het uiteindelijk precies is geweest is, weet niemand. De psychiater niet, de huisarts niet, de overgangsconsulente niet en ook een MRI door de neuroloog leverde niets op. Ik heb gewoon dikke vette pech gehad. weten nu gelukkig wél hoe ik eruit kom mocht de insomnia onverhoopt nog een keer terugkomen. En gek genoeg ben ik beter uit deze periode gekomen dan dat ik er in ging; slaap hele nachten door, mijn migraine is weg, het moe voelen, mijn hele cyclus is over en nog steeds geen overgangsklachten. Alleen dus een dikke depressie gehad.Dus vooral super blij dat dit achter de rug is en ik mezelf en mijn leven weer terug heb.
Ik had nog nooit ergens gelezen dat dit kon gebeuren, daarom heb ik besloten mijn ervaring te delen. Als ik maar íemand kan helpen met mijn ervaring, dan is dat het waard.
Tip 1: als je als werkgever, collega of partner meer wilt weten, luister dan de podcasts van Suzanne Rethans. In ‘We zijn toch niet gek?’ gaat ze in gesprek met experts. Onze eigen podcast ‘TussenTijd‘ vind je ook op Spotify.
Tip 2: Voor mij hielp de combinatie van slapen met olanzipine en lorazepam. Met de escitalopram 10 mg bouwde ik een spiegel op. Daarnaast heb ik pleisters (50 mg) en progesteronpillen. Schakel vooral met je huisarts of een overgangsconsulente, je kan daar zonder verwijzing terecht.
